Serie A denilince akıllara doksanların sonu iki binlerin başındaki akıl almaz sertlikle oynana futbol, yıldızlar geçidi haline gelmiş takımlar ve Milano’nun birbirine oldukça zıt olsa da aynı tohumlardan büyümüş iki dev çınarı gelir. Bu iki çınar birkaç yıldır Juventus’un gölgesinde kalmış olsa da tekrardan İtalya’ya hükmetmek için geri döndüler ve özlediğimiz hikâyeyi yeniden yazmaya başladılar. Inter’in 20–21 sezonunda şampiyon olmasının üstüne birkaç adım geride kalmış olan Milan’ın bu sezon ortaya koyduğu üst düzey oyunun sonucu olarak tekrardan tacına kavuşması, İtalya’da özlenen tutkulu rekabeti tekrardan alevlendirdi. Stefano Pioli’nin öğrencileri ligin son haftasına kadar süren görkemli bayrak yarışında ezeli rakipleri Inter’i geride bırakarak İtalya’nın en büyüğü oldu. Taze Scudetto’nun tarihi tekerrürden ibaretse, birkaç sene boyunca daha Milano çekişmesi izleyecek kadar şanslı olabiliriz.
Rossoneri’nin efsaneleşmesi bakıldığında çok eskilere dayanmakta diyebiliriz. Belki en akıllarda kalan yıllar 88–95 arasındaki başarılardan dolayı bu süreç olsa da aslında AC Milan tüm dünyaya meydan okumaya çok daha önceden başlamıştı bile. 1963 yılında Avrupa’da şampiyonluk yaşayan kulüp İtalya’nın en büyüğü olarak yıllarca anıldı.
Şarabın Yıllanışı
Efsane Milan kadrosu denilince genelde akıllara gelen ve hakikaten efsane olmuş 2005 kadrosu yakın tarihin en güçlü takımlarından biri olarak hafızalarda kalmıştır, fakat Milan’ın ilk efsane kadro kuruşu biraz daha gerilere dayanmaktadır. Silvio Berlusconi Milan’ı satın aldıktan sonra dönemin en bomba transferlerine imza atarak birkaç yıl içerisinde İtalyan devini Avrupa devi haline getirmiş ve hemşerilerinin sevgisini kazanmıştır. 1989 UEFA Kupası finalinde sahaya çıktığı kadroya şu an bile hayret edebiliyorsak ki eskiden yıldızlar geçidi bir kadro kurmanın hem mali hem de kültürel zorlukları göz önüne alındığında belki de futboldaki kilometre taşlarından biri bu kadro olmuş diyebiliriz.
Cruyff mantalitesinin en önemli parçalarından üçünü kadrosuna katan başkent ekibi, sadece ligde değil uluslararası karşılaşmalarda da ışık saçıyordu. Rijkaard, Van Basten ve Gullit üçlüsüne takımın lideri Baresi, ikinci kuşak efsane Maldini ve kariyerinin son sayfasına gelmiş Ancelotti gibi İtalyan oyuncular eşlik etmekteydi. Yeni sahiplerinin maddi desteğini sahaya yansıtan ekip 1988, 1992, 1993, 1994, 1996 yıllarında Serie A şampiyonu olurken 1989, 1990 ve 1994 yıllarında da Avrupa’nın zirvesinde yer aldılar.
Yeni milenyuma girişte bazı zorluklar çeken Milan, 1999’dan 2003’e kadar rakiplerinin gerisinde kalmış olsa da 2002–2003 sezonunda kazanılan Şampiyonlar Ligi ve 2003–2004 Serie A şampiyonluğu ile taraftarlarının çektiği şampiyonluk hasretini bitiren ekip yaptığı transferlerle birlikte tekrardan akıl almaz bir takım olma yoluna girmişti. İki binlerin başında Seedorf, Kaka ve Shevchenko gibi yıldızları bir bütün haline gelecek kadrolarına transfer ederken İnzaghi, Pirlo, Nesta ve Gattuso gibi yerli yetenekleri de takıma kazandırmışlardı. Belki de Los Galacticos kültürünün yeni temsilcisi olan Milan’da sahadaki oyun ne yazık ki ödenen paralar kadar göz doyurmayı başaramıyordu. İki bin dört yılındaki şampiyonluktan itibaren tam altı yıl boyunca bir daha lig şampiyonluğu göremeyen takımda sabırlar taşmaktaydı. Takıma sonradan katılan Ronaldo ce Oddo transferleriyle birlikte yaş ortalaması iyice artan takımda geleceğe yönelik yeni planlamalar gerekmekteydi.
Özel hayatının aksine sahada tecrübeli isimlerle çalışmayı tercih eden Berlusconi 2010–2011 sezonunda Allegri önderliğinde kurduğu takımı ile şampiyonluk hedeflemekteydi. Beş senelik Inter dominasyonunun da verdiği ekstra hırsı ile sezonun on birinci haftasında oturulan liderlik koltuğundan son güne kadar kalkmayan Milano’nun kırmızılı ekibi on senelik hasretten önce son kez şampiyon olmayı başarmıştı. Geçtiğimiz sezon takımdaki lider konumunda olan Zlatan Ibrahimovic, Milan’ın son şampiyonluğunda da takımın ligdeki en skorer ismi olmayı başarmıştı.
Yenilenmiş Lezzetiyle AC Milan
Zor zamanlar geçiren Berlusconi’nin yanı sıra ligde Juventus’un kasıp kavurduğu 2010’ların sonuna doğru gelen başarısızlıkların sonucu olarak Milan artık satılığa çıkmıştı. Çinli iş adamlarının ağırlıklı olarak oluşturduğu konsorsiyum tarafından Nisan 2017’de alınan Milan, sıcak para ve yeni yüzlerle birlikte uzun süreli bir yapılanmaya gitme kararı aldı. Önlerindeki üç sene boyunca ligde maksimum beşinci sırayı görebilen Milan için mücadele ettikleri Avrupa Ligi hem finansal hem de manevi destek konumundaydı. Takımı birkaç yıldır idare eden teknik adam Gattuso’nun ayrılışından sonra yetkililer artık şampiyonluğu hedefleyebilecek bir çalıştırıcı arayışına girmişti ve 9 Ekim 2019 tarihinde İtalyan teknik adam Stefano Pioli ile anlaşıldı. Transfer döneminden sonra yapılan bu çalıştırıcı değişikliği sonucu oyun sistemini geliştirmeye çalışan Milan’da asıl transferler sonraki sezona saklanmaktaydı. Piolili ilk sezonu altıncı bitiren ekip sonraki sezon için en kötü dördüncülük hedefi ile Şampiyonlar Ligi arenasına tekrardan dönmek istiyordu. AC Milan 2020–2021 sezonuna girerken takımda fayda göremediği oyunculardan bir an önce kurtulup doğru transferler yapmak için kolları sıvamıştı. Ellerindeki 34 milyon Euro ile ağırlıklı olarak ihtiyaç duyulan mevkilere nokta transfer yapan takımda sistemin de etkisiyle göze hitap eden sistematik bir İtalyan futbolu oynanmaya başlanmıştı.
Bahsi geçen 2020–2021 sezonunu 79 puanla ikinci olarak bitiren takım, ezeli rakibi Inter’in gerisinde kalmış olsa da kısa sürede girilen yapılanmanın emekleri gelecek vaad etmekteydi. Genç kaleci Donnarumma, takımın maestrosu Hakan Çalhanoğlu ve tecrübeli forvet Ibrahimovic gibi sistemi bilen oyuncuların yanına kısa sürede uyum sağlayan transferlerin eklenmesi Milan’ı birden bire ligin üst sıralarına çıkarmıştı. Önümüzdeki hedef ise şampiyonluktu.
Şampiyonluk Hikayesi
Donnarumma ve Hakan’ı kaybeden ekip yine başarılı ve doğru bir transfer süreci geçirerek takımı güçlendirmenin bir yolunu buldu. Kaleye yapılan genç Fransız kaleci Maignan transferi tam manasıyla bir hoca transferi oldu. Belki karşılama gücü Donnarumma’nın yerini dolduramamış olsa da oyun başlatma ve topu ileri taşıma ihtiyacı duyulan anlarda Maignan ligin açık ara en iyi kalecisi olarak sezonu tamamladı. Forvet arkasına Brahim Diaz’ı monte eden Pioli en uca bir kule olan Olivier Giroud’yu getirirken defans için Tomori’nin bonservisi alınmıştı. Orta sahada fazlasıyla fizikli ve bir o kadar teknik Kessie’e İtalya futbolunun yeni registası Tonali eşlik etmekteydi. Takımın süper starları ise sol tarafta yer alıyordu: Theo Hernandez ve Rafael Leao. Bu iki oyuncuyu bu takımdan sezon başında çıkarsaydık büyük ihtimalle şampiyonluk hayalden öte olamazdı. Genç yaşına rağmen sahadaki istikrarı nedeniyle İtalyan basınının eleştiri oklarının hedefi olmaktan kurtulamayan Leao bu sene double double yaparak herkese cevap vermiş oldu. Theo Hernandez ise attığı akıl almaz goller ve sahanın her yerinde gösterdiği üst düzey performans ile tekrardan ligin en iyi sol beki olduğunu kanıtladı. Ligin ikinci yarısında toplam bir mağlubiyet alan takım son altı hafta altı maçını da kazanarak Inter’in önünde ligi bitirdi ve on bir yılın sonunda tekrardan Serie A şampiyonu oldu. Bu noktada tebrikler büyük oranda bu planlamanın hayata geçmesini sağlayan sportif direktör Rick Massara ve sahanın her noktasına etki etmeyi başaran teknik ekibe gidiyor. Stefano Pioli gösterdi ki efsane diye anılmak için illa yüz milyonluk transferlere gerek yok; başarılı bir teknik direktörün zekası, paradan tasarruf etmenizi sağlar.
Yazan: Umut Can ACAR
Editöryal Düzenleme: Medine CANARSLAN
